" بازی آخر بانو " که از زاویه دید گل بانو آغاز و سپس از منظر سایر کاراکترهای داستان در روالی خطی به پیش می رود، تا پیش از فصل آخر با پیروی از سبک داستان های زنانه عامه پسند که سرشار از توصیف های عشقی، شکست های عاطفی، تنگناهای اجتماعی و عرفی و خانوادگی زنان، مردان سوء استفاده گر و طبقات فقیر و ... است، واجد مولفه هایی بعضا اغراق آلود و کلیشه ای است که قرابت آن را با اتفاقی بیرونی از میان برده و آن را در بداعت و شگرد روایی خود، تابع الگوهای تکراری رمان های عاطفی و ملودرام نموده است.

" گل بانو" دخترجوانی از قشر فقیر و عقب افتاده روستاهای دوران آغاز انقلاب ، از یکسو گرفتار سنت های خانوادگی و جبر محیط و اقتضائات روزگار و از سویی دیگر، اهل مطالعه و شیفته داستان و رمان است .   پسر عموی او حیدر که خواهان اوست ، نظر گل بانو را جلب نمی کند  و از قضای روزگار در کشاکش جنگ تحمیلی ،  به اسارت دشمن در می آید . 

گل بانو که مراد و دوست شفیق خود " اختر " را به دلیل دارا بودن سوابق سوء سیاسی و ضد انقلابی از دست داده، گرفتار روان پریشی شده و مورد علاقه سعید معلم مدرسه قرار می گیرد. سعید به تهران می رود تا با والدین خود برای خواستگاری از گل بانو به روستا بازگردد اما برگشتی در کار او نیست و گل بانو بالاجبار همسر مردی مسن به نام ابراهیم رهامی که از فعالان و اشخاص بانفوذ مذهبی و انقلابی است می شود.

از رهامی صاحب فرزند می شود اما...