گاهی برخی از نویسنده‌ها نه به دلیل یک داستان یا رمان که به خاطر مجموعه آثارشان شناخته می‌شوند. بیژن بیجاری متولد ۱۳۳۰ اصفهان، از نویسنده‌های نسل سوم داستان‌نویسی معاصر ایران به دلیل زبان پاکیزه و خلق دنیایی سیال و جاری و توجه به زیرساخت روان‌شناختی شخصیت‌های داستان‌هایش و در عین نگاه ویژه‌اش به مرگ، چهره‌ای متفاوت و شناخته شده در این عرصه است.
داستان‌هایش از سال ۱۳۵۱ در مجلاتی چون فردوسی و نگین و بعدها در مجلات آدینه و دنیای سخن و تکاپو و کلک  و ... منتشر شدند. نخستین مجموعه داستانش به نام «عرصه‌های کسالت» سال ۱۳۶۹ به همت «هوشنگ گلشیری» در نشر نیلوفر منتشر شد و پس از آن دو مجموعه داستان «پرگار» (۱۳۷۴) و «قصه‌های مکرر» (۱۳۸۰) و دو رمان «تماشای یک رویای تباه شده» (۱۳۷۷)  و «باغ سرخ» (۱۳۷۷) از این نویسنده در نشر مرکز منتشر شد.
بیژن بیجاری سال ۱۳۷۷ به کالیفرنیا مهاجرت کرد و همچنان با کلمه و داستان دمساز است. او معتقد است: این نوشتن است که مرگم را به تعویق می‌اندازد.